Het best bewaarde geheim van Afrika is ontdekt. Mozambique, wat een paradijs! We leven al een tijdje middenin een ansichtkaart. Eerst Chidenguele, toen Barra en Tofo en tot slot Vilanculos. Picture this: na een heerlijke stranddag met een onwaarschijnlijk blauwe zee van 23 graden lopen we via de markt terug naar onze strandcamping. Het is even onderhandelen, maar dan hebben we knalverse tijgergarnalen of barracuda steaks. Onderweg hakt een tanige man een kokosnoot voor ons open en ’s avonds eten we onder de palmbomen vis met wat kokos, knoflook, chilipepertjes en citroen. Met een Mozambikaans 2M biertje uiteraard. Loopt het water al uit je mond? De maan komt als een grote oranje bal op uit zee en maakt het water zilver. Nog voor zonsopgang roeien vissers in gekleurde houten dhows, zeilbootjes, zingend  voorbij. Met onze goddelijke lijven rennen we om beurten een rondje hard over het uitgestrekte strand. Marktvrouwen met kleurige hoofddoeken en  grote teilen in hun zij geklemd wachten op het strand de visvangst op. In de verte komt de staart van een bultrugwalvis even tevoorschijn.

Nee, je hebt niet veel nodig. Waarbij wel gezegd moet worden dat eten een heel belangrijk onderdeel is van de heerlijke beleving hier. Voor ons niks nieuws om op eten gericht te zijn, maar het is zeker niet vanzelfsprekend dat je tijdens het reizen overal lekkere dingen kunt krijgen. Vers gebrande cashewnootjes, vis in alle soorten en maten, smaakvolle tomaten en knapperige sla, lekkere broodjes en sappige sinaasappels, ach, we hebben het wel eens slechter gehad.

Overigens is het onderhandelen bij de jongens die met vis leuren nog een heel ding. Hun weegschaal is vaak zo afgesteld dat het bijvoorbeeld 2 kilo lijkt, maar in werkelijkheid  nog niet eens 1 kilo is. Het schoonmaken van de vis is in de prijs inbegrepen maar als de deal eenmaal gesloten is willen ze eigenlijk meteen de benen nemen. Ons Portugees is te roestig om ze rap terecht te wijzen, maar we kunnen ons toch nog best verstaanbaar maken.

We zijn ook op zee-safari geweest, ooit van gehoord? Het bestaat! Met een bootje op zoek naar bultrugwalvissen, dolfijnen en walvishaaien. Ongelooflijk om opeens zo’n enorme walvis naast je omhoog te zien komen. Verder hebben we gedoken in Tofo, samen nog wel, terwijl Felice zich met een Amerikaanse oppas vermaakte op de Ipad. Joost had nog een onvergetelijke duik naar het beroemde Manta Reef en zag daadwerkelijk zo’n grote mantarog van 6 meter. In Vilanculos raceten we met een speedboot naar een onwaarschijnlijk bounty eilandje, Bazaruto. We snorkelden er op het 2 Mile Reef, bekend om zijn kleurige koralen en vis-variatie.

Felice rent het liefst in haar blootje over het strand en durft sinds kort ook zonder handje van een van ons de zee in. Op een dag vond een tentakel van een gemeen blauw ballon-achtig kwalletje haar blote bil en Felice schreeuwde het uit. Onze overvolle en nog onaangebroken apotheek-doos kon eindelijk dienst doen. Hoewel, Joost stond ook in de aanslag om op haar bil te plassen; urine schijnt te helpen tegen zo’n branderige beet. Toen de pijn was weggetrokken vond ze het eigenlijk ook wel een mooi verhaal dat ze een kwallenbeet op haar naam had en ze wilde meteen haar vriendjes in Nederland gaan bellen om het ze te vertellen.

Na ruim een week op dezelfde camping in Tofo was het moment blijkbaar perfect voor Felice om zindelijk te worden, in ieder geval overdag. Ons familiepak luiers dat we net voor veel geld bij een vreselijk klantonvriendelijke Chinese supermarkt hadden gekocht gaan we nu inzetten als ruilmateriaal op de markt, volgens ons moet dat een hit worden. Er zitten vooral jonge moeders met baby aan de borst achter hun marktkraampjes en daarbij zijn luiers slecht te verkrijgen. Er wordt dus nog met uitwasbare doeken, plastic broekjes en spelden gewerkt, niet voor te stellen.

Wij willen meteen doorstomen en Felice ook ’s nachts uit de luiers te krijgen. Maar na 4 nachten op rij op de meest vreselijke tijden slaapzak, pyama en kussenhoes uitsoppen zijn we er klaar mee. We googelen eens uitgebreid op ‘zindelijk’ en concluderen dat een droge luier ook al heel wat is in de ochtend. We tekenen dan een zonnetje en ze krijgt weer wat lekkers bij x zonnetjes en dat doet weer wonderen! Felice is wel een behoorlijke komiek. We horen haar een keer zeggen, haar hoofd een beetje scheef, een denkbeeldige telefoon tussen haar schouder en oor geklemd: ‘ja hallo peliesie, ik mag geen snoepje, kun je even komen….’

We komen in Mozambique veel leuke mensen tegen, met en zonder kinderen, die een grote reis aan het maken zijn. Ook veel overland-trucks met mensen die met een georganiseerde reis van een paar weken mee zijn. We ontmoetten een jong stel dat in onvervalst Rotterdams vertelde dat ze voor het thuisfront ‘toch echt foto’s van schrale hutjes moesten hebben, want we zijn wel in Afrika hè’. We mochten mee toen ze met hun groep een dorpje gingen bezoeken. Een Spaans meisje gaf een bosje viltstiften aan een stoffig meisje dat op een keurig geharkt zanderig erf met écht schrale hutjes zat. Het meisje nam de stiften aan maar keek nogal sip waarop onze gids zei: ‘ze heeft honger’… Ai. Als klap op de vuurpijl kwam ons Nederlands stel weer door de bocht: ‘We hebben wel snoep bij ons, maar er is ons verteld dat we dat niet mogen geven, want de mensen hebben hier geen goeie tandartsverzekering’.

Sinds een tijdje zitten we aan de malaria-preventie, in ons geval lariam. Een keer per week is het lariam-dag en moeten we, Felice incluis, onze pil nemen. En die is echt letterlijk best wel bitter. Daarom melden we het haar niet maar verstoppen het ding in haar eten, anders eet ze het helemaal niet. Felice heeft het echter haarfijn door als we haar kwartpilletje door vruchtensap, yoghurt, vanillevla of wat ook mixen. Normaal verslindt ze alles, maar dan neemt ze een muizenhap, trekt haar neus op en schuift het aan de kant. De yoghurt wordt helaas steeds schaarser dus we moeten steeds nieuwe listen verzinnen. Meebakken in een eitje wellicht?

Hoe lang is het geleden dat je echt op een dagbudget leefde? Van tevoren hebben we een budget opgesteld en we houden keurig onze uitgaven bij. Je kunt je uitgaven wel bijhouden, maar dat je er dan wat mee doet is een tweede. We hebben er in Zuid-Afrika in ieder geval niets om gelaten. Cappuccino hier, wijntje daar… In Mozambique hebben we daarom erg tegen onze natuur in enorm gekneiterd om ons dagbudget omlaag te brengen. Omdat we allebei een gat in ons hand hebben nemen we niet meer geld mee dan we mogen uitgeven. Hoe lekker is het dan om na een paar zuinige dagen ergens te gaan eten! Met 1 toetje en drie vorkjes, dat dan weer wel. Over budget gesproken. Deze week kregen we eindelijk een offerte om Pino van Tanzania terug te verschepen naar Nederland. Daar kun je heel Mozambique van te te eten geven! We overwegen dan ook serieus om Pino maar zelf terug te rijden naar Amsterdam en volgend jaar lente terug te komen. Wel zo lekker.

En de zigeunerfamilie trekt verder, vieze luiers en wat motorolie achterlatend;Felice is helaas nog niet zindelijk (en oei, hoe dieper we Afrika in trekken, des te schaarser worden de luiers) en we zijn weer wat centen armer maar een garage-ervaring rijker vanwege een olie-lek in het differentieel.(hint: wie helpt ons de Afrikaanse winter door…)

Inmiddels zijn we neergestreken in een oord waar we echt helemaal in de relaxstand komen: een camping (zonder internet, wat een rust) in Chiquendele, Mozambique. Een strandplaatsje aan de lange, lange kustlijn van dit land. Bij laag tij schuimen pikzwarte vrouwen in lange gekleurde rokken met hakmessen de rotsplateaus af op zoek naar eetbare schelpen. In de verte zien we soms het water omhoogspuiten als er een walvis voorbijkomt. In de middag komen gespierde mannen op de camping langs en verkopen net gevangen nog levende kreeft voor een prikkie. En eindelijk zijn we niet de enige kampeerders meer. We begeven ons langzaam maar zeker in het gezelschap van mede-hoofdlampjes-dragers en stoere  4×4 auto’s met daktenten. Zowaar ook heel wat families met kinderen. Veelal Zuid-Afrikanen, want de schoolvakantie is begonnen en iedereen wil de winterkou in eigen land ontvluchten. We wisselen reiservaringen en braai-recepten uit en verbazen ons weer over de hoeveelheid en de kwaliteit keukenuitrusting die iedereen meezeult. Geen kleine stoeltjes die je tot een handzaam pakketje kan opvouwen, maar zogenaamde camping-leunstoelen. Love-seats bijna waar je in elke armleuning een halve liter van het een of ander kwijt kan en die steevast bij elke tent in een grote ronde cirkel staan.Geen lullige knakworstjes maar T-bonesteaks van het formaat tuinkussen die liggen te roken boven gigantischevuren. Vanaf vijf uur is het een levendig bourgondisch gebeuren, maar om acht uur ’s avonds ligt iedereen in bed. Heerlijk om dan nog met ons wijn-kartonnetje tussen ons in de dag door te nemen met rollende golven en hard sjirpende krekels op de achtergrond.

Heel kort waren we maar in Swaziland. We stonden een paar dagen bij Lidwala backpackers in Ezulwini. Een ideale keus als je wil kamperen, reistips van anderen wil horen en goede faciliteiten wil hebben. Goed, er zitten altijd eigenaardige muesli-types tussen en het is weer even wennen om je naam op je kaas en yoghurt te moeten zetten in de grote gemeenschappelijke ijskast. Maar er is altijd reuring, een boeken-uitleen, koud bier en Felice vindt het hartstikke gezellig met al die mensen.Ze werd dikke vrienden met de huishond van Lidwala. Behalve een creatieve hotspot voor kunstenaars (‘House on Fire’) zien we niet veel van Swaziland. Dat is voor een deel gewoon een gegeven als je met Felice reist, maar we vinden het ook wel prettig zo. We wisselen spelen met Felice af zodat we allebei lekker in een boek kunnen duiken (meegenomen uit zo’n boeken uitleen: ‘the one minute millionaire’) en tijd voor onszelf hebben. Het autorijden in Swaziland is niet anders dan in Zuid-Afrika, behalve dat het aantal wegdrempels gigantisch is. En op de meest onmogelijke plaatsen, bijvoorbeeld heuvelaf, als je net lekker vaart hebt. Daarbij zijn ze vaak niet te zien, dus hebben we al een aantal keer met ons hoofd tegen het plafond aan gezeten. De omgeving is prachtig. Heel groen, heuvelachtig en alles en iedereen straalt een enorme rust uit.Felice heeft hier aan den lijve ondervonden dat niet ieder tankstation ijsjes heeft. We komen er genoeg tegen met alleen wat stoffige snoepjes, zelfgeknooptezakjes (heerlijke) pinda’s en trossen bananen. Ons ‘reisdag = ijsdag’ adagium is sinds Swaziland vervangen door ‘reisdag iets-lekkers dag’, en dat is een breed begrip. Als we Swaziland na vier dagen uitrijdenis Pino niet vooruit te branden, berg op of berg af. Wat is-ie traag…wat nu weer? Na 50 kilometer moeizaam rijden kijkt Joost wat schaapachtig op van zijn stuur en zegt: ‘o, hij stond nog op de handrem.’

We hebben een superdag in het Krugerpark, als we na Swaziland weer even Zuid-Afrika ingaan om via de ‘goeie’ grensovergang straks Mozambique in te kunnen. Dat we een populair park ingaan wisten we, maar als we ’s ochtends om 7 uur in de file staan om door de hekken te mogen vrezen we het ergste. Het is wel handig dat het nu niet te missen is als er ergens een ‘big five’ te spotten is. Een heel wagenpark van 4×4 (bij een paar cheetah’s maar liefst 40 auto’s!!) en boze blikken van bestuurders als wij ons ertussen willen proppen om ook wat te zien. Wilde dieren spotten is echt een kunst. Als er weer een horde auto’s bij een rivier staat waar hippo’s op een zandplaat lopen denkt Marleen dat het echt heel bijzonder is dat die hippo’s niet in, maar uit het water zijn. Joost komt er al snel achter dat iedereen niet naar die stomme hippo’s, maar naar een luipaard zit te turen dat op een rots ligt te zonnen.. Na een paar uur blijkt Felice het toch niet de hele dag op te kunnen brengen om naar beesten te turen die ze toch bijna niet ziet. Steevast kijkt ze in de verkeerde kant van de verrekijker en moet de ‘jadio’ aan. Met ronkende beats van  ‘Thriller’ van Michael Jackson, ’Smack my bitch up’ van de Prodigy en Felice die helemaal uit haar dak gaat zien we verder nog krokodillen, olifanten, giraffen en leeuwen.

Je kunt je nog zo goed voorbereiden op een reis als deze, maar je kunt niet alles voorzien. Zo staan we na een lange hete hobbelige rit allebei buiten naast de kant van de weg om te wisselen met rijden. Op het moment dat Marleen de achterdeur heel trots in het slot slaat omdat ze dat vaak vergeet zegt Joost met een kleine verontrusting in zijn stem: ‘je hebt hem toch niet op slot gedaan? De sleutel van Joost zit nog in het contact, die van Marleen ligt ergens in de auto. Felice zit voorin en heeft net het laatste deurknopje naar beneden gedrukt, in het slot. We hebben onszelf buitengesloten. Help! Zonder in paniek te raken proberen we Feliceaanwijzingen te geven om het deurknopje omhoog te trekken maar het lukt haar niet. Ze is na een paar pogingen afgeleid en wil met de radio spelen. We zien allebei visioenen van ingeslagen raampjes en weer een garage-bezoek, maar gelukkig krijgen we het voor elkaar om Felice het raampje te laten opendraaien zodat we zelf bij het knopje kunnen. Felice heeft het er nog dagen over dat we haar de held van de dag vinden. En een held verdient een ijsje!

Gelukkig gaat de grensovergang van Zuid-Afrika naar Mozambique gesmeerd. Door de Zuid-Afrikaanse schoolvakantie staat er weliswaar al vroeg in de ochtend een enorme rij auto’s te wachten, maar gelukkig is het na de grens nog maar een kleine 100 km naar Maputo, dus het moet te doen zijn. Al die stilstaande auto’s zijn het mikpunt van handelaren die langs de file lopen. Oude vrouwtjes met een rekenmachine en stapels geld als een soort ambulant wisselkantoor, jongens die gevarendriehoeken (verplicht in Mozambique!) verkopen, hardgekookte eitjes, sim-kaarten of sappige appels, het is er allemaal. Ene Anton uit Maputo biedt zijn diensten aan om ons snel langs de Mozambikaanse kant van de grens te krijgen. Hij spreekt immers Portugees en kent de procedure, wij niet. Met ons roestige Spaans komen we echter ook een heel end en zo zijn we binnen no-time in Maputo, met stempels in het carnet en al!Ongelooflijk veel vuilnis op straat, gaten in de stoep, onverstaanbaar Portugees, maar ook heerlijke koffie, fijne bakkertjes en veel exotisch fruit. Bij ‘Fatima’s Backpackers’ is het mogelijk om onze auto veilig te parkeren en ook nog in het stadscentrum te zitten. We nemen het maar voor lief dat we eigenlijk gewoon op een overdekte parkeerplaats slapen. Vanwege olie-lek problemen in het differentieel én een wat doorgedraaide handrem moet Pino toch weer een tijdje de garage in. Joost brengt zijn dagen door met monteurs, lekker onder de motorkap, Marleen ziet met Felice allerlei stadsparken en speeltuintjes. Eindelijk verlaten we Maputo na 5 dagen met een goed nagekeken Pino. Met ‘Thriller’, inmiddels het lievelingsliedje van Felice en door haar ‘het monsterlied’ genoemd, stuiven we weer naar zon, zee, strand en piri-piri garnalen.

We zijn op stoom. Met de vlam in de pijp zijn we inmiddels net in Swaziland aangekomen, klein landje van koning Mswati de Derde met z’n 13 vrouwen en meer dan 200 nakomelingen.

Koeien en geiten op de weg, apen die zo de suiker van je tafel graaien, hier en daar een kakkerlak, we hebben er weer wat nieuwe ontmoetingen met dieren bij. De nacht voor ons vertrek naar Swaziland slapen we op een –wederom verlaten- campsite in een natuur reservaat. Felice ligt net in haar ‘slaapslak’ en Joost is bezig met zijn nieuwe hobby, vuur maken. We kijken om ons heen en zien overal bewegende lichtjes. Het blijken de ogen van nieuwsgierige impala’s en kudu’s  en wie weet wat nog meer te zijn.. En waar we in Hluhluwe (spreek uit ‘sloe-sloewie’) National Park zeven uur lang onze nek uitsteken om wild te spotten – en slechts 2 neushoorns zien- doen 3 giraffen dat wel als we weer op de ‘snelweg’ buiten het park zijn.      

De grensoversteek met onze auto is nog even hachelijk. Les 1, zeker in Afrika, is om de autoriteiten altijd serieus te nemen. Die les was toch iets wat weggezakt. Bij het passeren van de eerste slagboom  wordt ons met een vaag armgebaar aangewezen waar we onze auto moeten parkeren. Huh? Bij ‘goods to declare’? Maar we hebben  toch niks aan te geven? Dan gaan we daar ook niet staan. We verplaatsen dus op eigen houtje twee plastic pilonnetjes om in het vak van ‘niks aan te geven’ te komen en krijgen het meteen aan de stok met een slungelige beambte in uniform. Het ‘ja maar we dachten dat…’ haalt hier niet veel uit. Hoe halen we het in ons hoofd om niet te luisteren naar wat ons gezegd wordt? Er staan pilonnetjes, en die staan er niet voor niets, dus daar blijf je van af. Oei, even op onze tong bijten om geen flauwe grappen te gaan maken, dan zijn we nog verder van huis. Vervolgens krijgen we te horen dat ons Carnet de Passage, het document om met onze auto steeds een land in en uit te kunnen, niet bij deze grensovergang gestempeld kan worden. We kunnen wel een stempel in Durban halen (500 km terug rijden) of bij een ‘internationale’ grensovergang Lebombo die zo’n 400 km verder ligt. Help. Stempels in het Carnet zijn heilig. Een onvolledig Carnet aan het einde van onze reis met ontbrekende stempels betekent dat we een borg van 5000 euro op onze buik kunnen schrijven.

Ter plekke gooien we onze plannen om. Dan maar geen stempel nu, wel Swaziland in en weer uit naar Zuid Afrika en dan via Lebombo  richting Mozambique. Wat een gedoe. Dan houdt een ernstig kijkende dame in politie-uniform ons na de immigrations-post aan. Waar is de sticker op onze ruit met daarop de registratie van de auto? Onze autopapieren worden argwanend bekeken. Wij hebben nog nooit van zo’n sticker gehoord maar Joost laat snel zijn rijbewijs zien. Ah, een Nederlands rijbewijs! Maar je rijdt in Zuid-Afrika? Dat kan dus niet! En wat doet Felice voorin de auto? Dat mag helemaal niet! We breken alle wetten en kunnen een megaboete krijgen, of gearresteerd worden. Met wat lachen en diep door het stof gaan voorkomen we dit gelukkig. Dat wordt nog leuk straks in Mozambique, een land waar het basisloon van de gemiddelde ambtenaar zo laag is, dat een paar blanke buitenlanders in een Landcruiser een welkome aanvulling kunnen zijn op het karige salaris.

Inmiddels zijn we lekker gewend aan de Afrikaanse rijstijl op de wegen. Het kan niet waar zijn dat iedereen hier een rijbewijs heeft, of anders is de drempel om er een te krijgen gewoon bijzonder laag, want niemand kan rijden. Inhalen zonder richting aan te geven en bij voorkeur op een helling of in de bocht, geslinger op de weg, roekeloze mini-taxibusjes, auto’s rijp voor de sloop die 40 op de snelweg rijden, en soms ineens een fietser of brommer. Daarbij hebben we onze eigen uitdagingen in Pino. Bij elke berg op en af is het keyword ‘momentum’. Bergafwaarts  trappen we het gaspedaal vol in tot we de 120 aantikken om vervolgens de berg op met 60 net aan op de teller de top te bereiken. Verder zitten we voorin zo dicht op elkaar dat je als chauffeur zo een plakkerig voetje van Felice op je versnellingspook hebt. En daarbij hebben we te maken met haar dictatoriale gedrag van alleen maar  Bert en Ernie liedjes eisen. Gelukkig hebben we nu bedacht dat iedereen om de beurt 1 liedje mag kiezen. En zo komt het dat Felice nu fan is van Michael Jackson. ‘Mag ik daarnaar heen? Ik wil naar Michael Jackson!’

Overigens zien veel mensen Felice voor een jongetje aan. Met haar halflange blonde haar, stout snuitje en blauw als lievelingskleur kan ze daar inderdaad ook zo voor doorgaan. Maar als je hoort wat ze zegt is er toch geen twijfel mogelijk. ‘Mama, ik wil naar de supermajjekt. Ik wil ook een afwasborstel hebben.’ Of ’s ochtends: ‘nee mama, ik wil iets looks aan! Eerst een bh, en dan iets looks, een jokje of een jujjek’.

Grappig is dat Felice echt wel wat Engelse woorden oppikt. Als de schemering valt kijkt ze ingespannen naar de hemel om te kijken of ‘de moen en de stejjetjes’ er al zijn, of roept ‘oopsiedaisy’ als ze iets laat vallen. Lekker eten is ‘naiiis’ en toen we over haar hoofd heen tegen elkaar zeiden in het Engels dat ze nodig onder de shower moest, begreep Felice dat we het over douche hadden.

De campings aan het strand in Zuid-Afrika waren echt heerlijk. Via de geboorteplaats van Mandela waar Felice op dezelfde rotsglijbaan als Nelson in zijn kinderjaren naar beneden gleed, in de prachtige heuvels van de Eastern Cape, gingen we naar Cintsa en het wat smoezelige en erg backpackerige Coffee Bay.

Naast zandkastelen bouwen heeft Marleen ook nog eens paardgereden over de verlaten stranden in gezelschap van een hilarisch Italiaans duo, broer en zus. Hij had nog nooit paardgereden, was gekleed in ‘Operatie Desert Storm’ outfit, begon al snel over zijn voorliefde voor vlees eten en heette… Vega!

Een paar dagen brachten we door vlakbij Margate, waar Marleen in 2005 ruim een half jaar vrijwilligerswerk deed voor een groep straatjongens. Het was geweldig om de twee oprichters weer te zien, het opvangtehuis en de 35 jongens die er nu zitten. Ze zongen prachtig voor ons en Marleen  herkende in de leadzanger de enige jongen die er in 2005 ook al zat, toen 9 jaar. We bezochten ook de nieuwe meisjesopvang, waar 7 meisjes tussen de 6 en 16 zitten die uit de meest vreselijke situaties van misbruik en verkrachting komen. Om voor al deze kinderen een onbezorgd dagje uit te kunnen organiseren komen we snel met een aparte oproep hiervoor.

We maken ons verder op voor de trip naar Mozambique volgende week. Een voorlopig laatste keer genieten van vis, zand en strand voordat we diep de binnenlanden van Afrika intrekken!

Het betere kampeerwerk is begonnen! We hadden onze trip bijna ‘van garage naar garage’ kunnen noemen, maar sinds een week lijkt Pino eindelijk in z’n element. En wij ook! Een week geleden zijn we vertrokken bij Mike, waar we uiteindelijk drie weken gelogeerd hebben. Regelmatig kwamen er vrienden van Mike eten om ‘de Nederlandse attractie’ te zien en te spreken en onze trip is tot twee keer toe gezegend (onder het genot van Hollandse appeltaart) tijdens de bijbelstudie die wekelijks bij Mike plaatsvindt. Elke week begroetten we de schoonmaakster en de tuinman opnieuw waar we de week ervoor nog afscheid van hadden genomen, ‘nee, we gaan deze week echt vertrekken!’ Maar gevolg is wel dat Pino nu als een zonnetje loopt. Geen startproblemen meer, een nieuwe koppakking, thermostaat, verstuivers, accu, wat eigenlijk niet?! De bodem van de post ‘onvoorzien’ is al in zicht door deze geintjes, maar we houden het erop dat we onze portie reparaties wel even gehad hebben. 

Toch wel emotioneel verlaten we donderdagochtend Mike, onsinstant-familielid. Met samengeknepen billen rijden we dezelfde pas op waar drie weken terug alle ellende begon. Oei, weer tergend langzaam kruipen we omhoog. Gelukkig weten we nu dat een Landcruiser met 4-cilinder motor niet gebouwd is om te racen, maar eigenlijk een soort werkpaard is dat het best tot z’n recht komt in moeilijke omstandigheden. Modder, zand, off-road enzo. Pino doorstaat de bergpas-test glansrijk en met de Sesamstraat-hitparade op de Ipod (‘Sesamzaad’ door Felice genoemd) zoeven we blij naar Victoria Bay.

Wauw, kamperen kent vele gradaties en deze plek is meteen in de roos. Echte kampeerders onder ons kennen vast nog wel de overvolle ‘camping municipals’ in Zuid-Frankrijk waar je met je scheerlijn in de voortent van je buurman stond, de drollen uit de WC’s stroomden en je toch zeker honderd euro per nacht neertelde voor uitzicht op chagrijnige campinggasten. Hier zijn we de enigen op de hele camping, want het is winter en dus laagseizoen. De camping ligt tientallen meters boven zee en we hebben prachtig uitzicht over de hele baai. Van ’s ochtends tot ’s avonds drijven trosjes surfers op hun plank in dit surfparadijs, wachtend op die ene mooie golf. We worden wakker en gaan naar bed met het geluid van rollende golven en slapen onder duizend sterren.

Natuurlijk is het ook wennen. Van 87 vierkante meter Amsterdams appartement naar 3 vierkante meter auto-achterbak. Gelukkig slapen we er alleen maar, maar toch, het dak is telkens lager dan gedacht en met 1 keer op je andere zij draaien lig je zo in de ijskast. ’s Nachts wil je er echt niet uit om naar de WC te gaan, want waar ligt die zaklamp, waar zijn m’n slippers en de autosleutel, sta ik niet op de voet van Felice, waar was nou die toiletrol…Koken is ook een hele nieuwe onderneming met twee gaspitjes en brak keukengerei. Al snel is Felice de superhulp met de afwas, helpen met koken en vooral het voorproeven. Een uitvinding is ook het 3-literpak wijn, we hebben onze eigen thuis-tap elke avond. Knap ook hoe je nog steeds kunt twijfelen wat je aantrekt met keus uit twee broeken en drie shirts. Maar toch vinden we na een paar dagen een soort van kampeerroutine en is het geweldig om de hele dag buiten te zijn. Het enige dat niet went is dat het om 5 uur begint te schemeren en om 6 uur echt pikkedonker is. Maar dan, en dit is een bekentenis, komen de handige kampeergadgets tevoorschijn en lopen we als twee mijnwerkers met een lamp op ons voorhoofd.  

Na een paar dagen strand in Victoria Bay is het tijd voor safari! We gaan naar Addo Elephant park, een prachtig National Park waar naast olifanten ook ander wild zit. Onze Garmin GPS geeft bijna 400 km te rijden aan, en dat is met onze dieselslurpende trage tank toch al snel zo’n uur of zes. Met de nodige tussenstops voor Felice staan we vervolgens tussen een hele troep luxe-caravans. Waanzinnige braai-uitrustingen, satellietschotels, koelboxen vol vlees. We kijken het vuurtje stoken af bij de buren maar ons vuur gaat al na twee minuten uit. Gelukkig komt de buurman met een gasbrander langs (je kunt het maar bij je hebben) en fikt zo de hele stapel hout voor de komende uren in de hens. Voor zonsopgang rijden we de volgende ochtend met Pino het park in, op zoek naar olifanten. Felice moet nog even wennen aan het concept dat je hier op zoek moet naar wilde dieren. ‘Ik wil NU naar de olifanten! Waar zijn de olifanten? Mag ik naar Artis?’ Als we haar wijzen op zebra’s en een kudde buffels heeft ze meer oog voor haar afgebladderde nagellak. Hee, daar staat een auto stil. Dat is altijd een goed teken. Wat zien ze? Dan zien we de sticker op hun auto ‘Birdwatching. Please pass by’. Al toeterend en zwaaiend rijden we door. Ineens staan ze met z’n tienen naast de weg, een heel kleintje erbij, en is het toch best eng als een grote mannetjesolifant dreigend onze kant opkijkt. Het is eigenlijk best knap dat we al met al nog zoveel dieren zien want Pino is op kilometers afstand al te horen. Het ronkende vrachtwagengeluid jaagt elke tor nog de stuipen op het lijf. Na een iets te lange safari-rit beloven we Felice, die inmiddels volledig gaar is, een ijsje bij terugkomst. Marleen stuift met een noodgang door het park op zoek naar de uitgang en neemt bijna drie herten op de voorruit mee. Oeps!  

Door naar de goddelijke Wild Coast, met kilometers verlaten zandstrand, woeste golven en metershoge duinen.  Weer staan we als enigen op een camping. Mensen hier hebben mutsen op en winterjassen aan, maar voor ons is de Zuid-Afrikaanse winter de beste Nederlandse zomer die je kunt hebben. Felice maakt de hele dag zandtaarten met ‘tokola en slagloom’ en rent als een razende het weidse strand rond. Dit is toch wel wat we in ons hoofd hadden. Even helemaal niks moeten. Kopje koffie onder ons luifeltje, lekker naar het strand, zon op ons hoofd en voetjes in de zee. Je begrijpt, Joost kijkt momenteel een vastgoed-folder door. Voor drie ton heb je een huis met twee garages, drie badkamers, vijf slaapkamers en een enorme tuin. Wie komt er ook fijn deze kant op??   

Lees verder →

Wat als je panne krijgt op dag 1 van je roadtrip, vlakbij een dorp waar geen bal te beleven is? Ergens anders panne krijgen! Maar zo werkt het dan weer niet. En zo zijn we gedoemd om tenminste VIJF dagen te blijven in Grabouw, op nog niet eens 70 km van Kaapstad. Een arbeidersplaatsje waar vooral fruit wordt geteeld. Heuvelachtig landschap, alle kleuren en soorten groen en vegetatie. Maar even geen auto.

Na dagen van vertraging in de haven (computersysteem in de haven lag plat, afspraak met de douane ging niet door, en waar lag ook alweer de autosleutel) konden we op 16 mei eindelijk onze auto ophalen op een inspirerend industrieterrein vlakbij Kaapstad. De supersnelle grijze Budget-huurauto van het vliegveld werd ingeleverd en Felice mocht eindelijk naast ons voorzin zitten op haar kinderstoeltje.

Al na een kwartier werd er gejammerd: ik wil niet in Pino zitten! Ik wil eruit! Verantwoorde ouders als we zijn hebben we Felice toen een ijsje in het vooruitzicht gesteld als we op de camping in Hermanus (een bekend walvis-spot-plekje) waren, onze allereerste bestemming met onze eigen auto. IJs is bij Felice een soort eerste levensbehoefte: als ze ’s ochtends wakker wordt horen we vaak ‘papa mama, ik heb een heeeeel toet ideetje: IJS!’ Alleen kwamen we niet op de camping..

Het is al middag na al het regelwerk. In z’n drie kruipen we de helling op. Als het nu al zo traag gaat op een snelweg die niet helemaal vlak is, hmmm…Vervolgens bruine spetters op de voorruit. ‘Hee, bruine regen! Wat apart?’ en niet snel daarna een knal, en rook uit de motorkap. Snel naar de kant rijden en eruit. Ook een leek ziet het: een gigantische scheur in de radiator-buis. Felice is alleen maar blij: naar buiten! En speelt nietsvermoedend lekker verder in de berm, af en toe roepend ‘heel veel jook uit Pino! Dat komt door papa!’

Niet snel daarna stopt Mike, een gepensioneerde local, om ons hulp te bieden. Hij voelt het als zijn ‘christelijke plicht’ om ons te helpen; ‘ik heb toch niks te doen, ben gepensioneerd en mijn vrouw is 2 maanden geleden overleden’.  Hij regelt een mechanic en een sleepbedrijfje en als het bijna donker is wordt Pino op de wagen getakeld en naar een garage in Grabouw gebracht. Felice is inmiddels op Marleen’s arm in slaap gevallen. Mike brengt ons naar een Belgisch guesthouse in de buurt. So far so good. Natuurlijk vragen we ons af hoe dit nou weer kan, na –tig checks in Nederland, maar zoals ook Mike zegt: beter dat het hier gebeurt dan ergens waar nog geen hond en een paardekop rondlopen. Dus toch een blessing in disguise? (Voor de geinteresseerden: de thermostaat moet worden vervangen door oververhitting van de motor)

De dagen die we zonder Pino doorbrachten waren overigens heerlijk. In Stellenbosch, nummer 1 wijnstad van Zuid-Afrika, sliepen we een paar nachten in het prachtige Wedgeview, 5-star Guesthouse (en Spa) dat door Dave en Anouk Bakker gerund wordt, ouwe bekenden van Marleen uit Utrecht. Gaaf om te horen hoe zij samen met hun gezin al 5 jaar op Wedgeview wonen en het inmiddels hebben gemaakt tot een goedlopend en gerenommeerd guesthouse waar de gasten blijven terugkomen. Wij snappen het. Goddelijk ontbijt, echte cappuccino’s, heerlijke bedden, alles ingericht op kinderen, superhosts en…wat een uitzicht! De wijnen smaken naar meer. Wat is het leven goed…

Door naar Kommetjie, niet ver van Kaapstad, waar Dave’s broer Marc (en Marleen’s oud-collega van Right To Play) en zijn gezin woont. Felice is meteen helemaal in de ban van Kiki en Floor, hun twee dochtertjes. Ook hier weer het goede leven. De braai aan, een flesje open en gezelligheid! En natuurlijk uitstapjes naar de pinguins in Boulders Beach en naar Kaap de Goede Hoop. Voor Felice maakt het allemaal niet zoveel uit, als er maar strand, ijs of stenen zijn om op te klimmen.

In Kaapstad mogen we een paar nachten slapen bij Ruben (oud-collega van Joost) en Kim, in de wijk Sea Point. Ze zijn samen net bezig met een mooi eigen bedrijfje ‘the Brandstation’ dat gericht is op emotive branding. Heerlijk hoor, dat stadse leven: op elke hoek weer fijne koffiebarretjes, een strandpromenade voor de deur met overal speeltoestellen voor Felice en veel uit lunchen en uit eten (want niet alleen lekker maar ook niet tegenaan te koken qua prijs). De Tafelberg op met de kabelbaan (waar Marleen Nick van Philips tegen het lijf loopt), naar V&A Waterfront en Clifton Beach. Een auto onder je billen is wel echt een must, de stad is behoorlijk uitgestrekt.

Ondanks al deze heerlijkheden overal kriebelt er wel wat. We zijn nog niet écht op pad. Een huurauto, slapen bij vrienden. Maar wat een heerlijke zachte landing tot nu toe! Nu nog een soepele opstart met Pino.

Het is zover; na maandenlange voorbereidingen was het afgelopen zondag d-day. Pino staat al een tijdje op de boot (en dobbert nu waarschijnlijk ergens rond voor de kust van Nigeria), van alle vriendjes en vriendinnetjes op de creche is afscheid genomen, Marleen heeft haar baan opgezegd en Joost zijn fondsenwervende en droombaanactiviteiten even geparkeerd.

Naast de voorbereidingen van al het papierwerk (daarover volgt nog meer voor de geinteresseerden), moest ook nog even ons huis worden ontruimd voor een huurder. Enthousiast begonnen met 10 verhuisdozen hebben we uiteindelijk zo’n 25 extra vuilniszakken nodig gehad en is ons huis lichtelijk getransformeerd tot een zeer bewoonbaar VT Wonen maison 🙂

Goed; dan de dag van vertrek. Hectisch met alle laatste beslommeringen en aanschaffen (dankzij de voetbalvrienden stond Joost 2 uur voor vertrek in de Mediamarkt een fotocamera te kopen) was het dan eindelijk zo ver. We konden richting Schiphol gaan. Alles dubbel gecheckt (dachten we), was het natuurlijk een routinekwestie om in te checken….totdat Joost erachter kwam dat zijn paspoort in geen velden of wegen te bekennen was.

Nu hadden we vier jaar geleden al eens een vliegtuig gemist door een vrijgezellig feestje voorafgaande aan de dag van vertrek naar Zuid Amerika door wederom het toedoen van de voetbalvrienden van Joost; dit keer waren we toch echt wel van plan op tijd te gaan (vooral Marleen dan). Alle ingredienten waren aanwezig voor een klassieke blunder; het paspoort bleek thuis onder de scanner te liggen…..- Wout en Eijk nog bedankt voor het ophalen! –

Des te blijer waren we dat de vlucht heel voorspoedig verliep. Met een tussenstop in Istanbul (Felice is nog nooit zo vaak aangestaard en aangeraakt met dank aan onze Turkse medereizigers) en een korte stop in Johannesburg bereikten we zo’n 24 uur later onze eerste bestemming van onze Worldcruise: Hout Bay. Met prachtige vergezichten in een (p)rotserige baai een perfect begin van dit avontuur. Omdat Pino nog een week op zich laat wachten, zullen we nog even genieten van zachte donsbedden, warme baden en culinaire hoogstandjes. Wamkelekile  Zuid Afrika zoals ze in het Xhosa plachten te zeggen!

Ja ja, ons eerste bericht op deze gloednieuwe site. Nog een paar weken en dan gaat het grote avontuur beginnen. Een half jaar reizen door Zuidelijk en Oostelijk Afrika; een ware droom die uitkomt.

Maar voor het zover is moeten er nog wel wat voorbereidingen worden getroffen. En een van de belangrijkste daarvan was de aanschaf en preparatie van een vervoermiddel. Waar al onze voorgaande reizen werden gedaan met lokaal vervoer als bussen, treinen en soms zelfs fietsen, is onze keuze dit keer gevallen op een 4wielenwagen. En wat voor een!

We wilden een wagen die uiteraard betrouwbaar staat aangeschreven, die makkelijk te repareren is voor locals in Afrika (zelf hebben we weer hele andere kwaliteiten) en waarvan reserveonderdelen makkelijk te verkrijgen zijn. Na wat heen en weer gesurfd te hebben op reissites viel onze keuze al heel snel op een Toyota Landcruiser.

Nu kon het zoeken beginnen. Na een bezoek aan diverse dealers en een scherp oog op Marktplaats kwamen we ten slotte uit bij Hans van All4Wheels in Weesp. Een hele aardige kerel die ook zelf veel reiservaring heeft met zijn kinderen. Hij koopt auto’s op door heel Europa en hersteld deze waar nodig en levert ze op zoals de wens van de klant is. Precies wat we zochten. Na een aantal gesprekken besloten we dat de BJ75 voor ons het ideale model zou zijn.

Het zoeken kon beginnen en rond kerst kregen we de eerste foto’s doorgemaild vanuit Frankrijk waar Hans een auto op de koop kon tikken. Wij waren dolenthousiast over dit blauwe gevaarte en van afstand beklonken we de koop. De auto (uit 1986) was nog in goede staat en er hoefde weinig meer geprepareerd te worden. Maar hij moest natuurlijk nog wel ‘safariklaar’ worden gemaakt en een naam moest worden bedacht. Zo gezegd zo gedaan en een paar maanden later was hij klaar en gaat nu door het leven als Pino (uiteraard na goedkeuring van Felice).

Nu kon het testen beginnen en dat hebben we geweten!! Tot driemaal toe hadden we problemen met de accu’s en startmotor; allen door een technische en laten we zeggen onhandige samenloop van omstandigheden. Toch hielden we de spirit erin; beter nu dan straks in Afrika. Maar ja, de tijd ging wel dringen, want de auto zou ook begin april vervoerd gaan worden naar onze eerste bestemming Kaapstad in Zuid Afrika.

Op het allerlaatste moment konden we nog een sleutelcursus doen waardoor we nu de basics van de auto onder de knie hebben en onze vele routinechecks in Afrika in ieder geval goed kunnen uitvoeren. Hilarisch was vooral ook de cursus terreinrijden. Na de theorie en de eerste oefeningen op het ruige terrein kregen we de motor niet meer aan de praat (ja hoor het accuprobleem speelde weer op). We zijn vervolgens de rest van de dag diverse malen aangesleept door onze medecursisten…

Uiteindelijk is het ons gelukt Pino in goede staat de boot op te krijgen. De trip zal zo’n zo’n 4 weken in beslag nemen en half mei kunnen we hem dan ophalen in de haven in Kaapstad; to be continued….