Het best bewaarde geheim van Afrika is ontdekt. Mozambique, wat een paradijs! We leven al een tijdje middenin een ansichtkaart. Eerst Chidenguele, toen Barra en Tofo en tot slot Vilanculos. Picture this: na een heerlijke stranddag met een onwaarschijnlijk blauwe zee van 23 graden lopen we via de markt terug naar onze strandcamping. Het is even onderhandelen, maar dan hebben we knalverse tijgergarnalen of barracuda steaks. Onderweg hakt een tanige man een kokosnoot voor ons open en ’s avonds eten we onder de palmbomen vis met wat kokos, knoflook, chilipepertjes en citroen. Met een Mozambikaans 2M biertje uiteraard. Loopt het water al uit je mond?
De maan komt als een grote oranje bal op uit zee en maakt het water zilver. Nog voor zonsopgang roeien vissers in gekleurde houten dhows, zeilbootjes, zingend voorbij. Met onze goddelijke lijven rennen we om beurten een rondje hard over het uitgestrekte strand. Marktvrouwen met kleurige hoofddoeken en grote teilen in hun zij geklemd wachten op het strand de visvangst op. In de verte komt de staart van een bultrugwalvis even tevoorschijn.
Nee, je hebt niet veel nodig. Waarbij wel gezegd moet worden dat eten een heel belangrijk onderdeel is van de heerlijke beleving hier. Voor ons niks nieuws om op eten gericht te zijn, maar het is zeker niet vanzelfsprekend dat je tijdens het reizen overal lekkere dingen kunt krijgen. Vers gebrande cashewnootjes, vis in alle soorten en maten, smaakvolle tomaten en knapperige sla, lekkere broodjes en sappige sinaasappels, ach, we hebben het wel eens slechter gehad.
Overigens is het onderhandelen bij de jongens die met vis leuren nog een heel ding. Hun weegschaal is vaak zo afgesteld dat het bijvoorbeeld 2 kilo lijkt, maar in werkelijkheid nog niet eens 1 kilo is. Het schoonmaken van de vis is in de prijs inbegrepen maar als de deal eenmaal gesloten is willen ze eigenlijk meteen de benen nemen. Ons Portugees is te roestig om ze rap terecht te wijzen, maar we kunnen ons toch nog best verstaanbaar maken.
We zijn ook op zee-safari geweest, ooit van gehoord? Het bestaat! Met een bootje op zoek naar bultrugwalvissen, dolfijnen en walvishaaien. Ongelooflijk om opeens zo’n enorme walvis naast je omhoog te zien komen. Verder hebben we gedoken in Tofo, samen nog wel, terwijl Felice zich met een Amerikaanse oppas vermaakte op de Ipad. Joost had nog een onvergetelijke duik naar het beroemde Manta Reef en zag daadwerkelijk zo’n grote mantarog van 6 meter. In Vilanculos raceten we met een speedboot naar een onwaarschijnlijk bounty eilandje, Bazaruto. We snorkelden er op het 2 Mile Reef, bekend om zijn kleurige koralen en vis-variatie.
Felice rent het liefst in haar blootje over het strand en durft sinds kort ook zonder handje van een van ons de zee in. Op een dag vond een tentakel van een gemeen blauw ballon-achtig kwalletje haar blote bil en Felice schreeuwde het uit. Onze overvolle en nog onaangebroken apotheek-doos kon eindelijk dienst doen. Hoewel, Joost stond ook in de aanslag om op haar bil te plassen; urine schijnt te helpen tegen zo’n branderige beet. Toen de pijn was weggetrokken vond ze het eigenlijk ook wel een mooi verhaal dat ze een kwallenbeet op haar naam had en ze wilde meteen haar vriendjes in Nederland gaan bellen om het ze te vertellen.
Na ruim een week op dezelfde camping in Tofo was het moment blijkbaar perfect voor Felice om zindelijk te worden, in ieder geval overdag. Ons familiepak luiers dat we net voor veel geld bij een vreselijk klantonvriendelijke Chinese supermarkt hadden gekocht gaan we nu inzetten als ruilmateriaal op de markt, volgens ons moet dat een hit worden. Er zitten vooral jonge moeders met baby aan de borst achter hun marktkraampjes en daarbij zijn luiers slecht te verkrijgen. Er wordt dus nog met uitwasbare doeken, plastic broekjes en spelden gewerkt, niet voor te stellen.
Wij willen meteen doorstomen en Felice ook ’s nachts uit de luiers te krijgen. Maar na 4 nachten op rij op de meest vreselijke tijden slaapzak, pyama en kussenhoes uitsoppen zijn we er klaar mee. We googelen eens uitgebreid op ‘zindelijk’ en concluderen dat een droge luier ook al heel wat is in de ochtend. We tekenen dan een zonnetje en ze krijgt weer wat lekkers bij x zonnetjes en dat doet weer wonderen! Felice is wel een behoorlijke komiek. We horen haar een keer zeggen, haar hoofd een beetje scheef, een denkbeeldige telefoon tussen haar schouder en oor geklemd: ‘ja hallo peliesie, ik mag geen snoepje, kun je even komen….’
We komen in Mozambique veel leuke mensen tegen, met en zonder kinderen, die een grote reis aan het maken zijn. Ook veel overland-trucks met mensen die met een georganiseerde reis van een paar weken mee zijn. We ontmoetten een jong stel dat in onvervalst Rotterdams vertelde dat ze voor het thuisfront ‘toch echt foto’s van schrale hutjes moesten hebben, want we zijn wel in Afrika hè’. We mochten mee toen ze met hun groep een dorpje gingen bezoeken. Een Spaans meisje gaf een bosje viltstiften aan een stoffig meisje dat op een keurig geharkt zanderig erf met écht schrale hutjes zat. Het meisje nam de stiften aan maar keek nogal sip waarop onze gids zei: ‘ze heeft honger’… Ai. Als klap op de vuurpijl kwam ons Nederlands stel weer door de bocht: ‘We hebben wel snoep bij ons, maar er is ons verteld dat we dat niet mogen geven, want de mensen hebben hier geen goeie tandartsverzekering’.
Sinds een tijdje zitten we aan de malaria-preventie, in ons geval lariam. Een keer per week is het lariam-dag en moeten we, Felice incluis, onze pil nemen. En die is echt letterlijk best wel bitter. Daarom melden we het haar niet maar verstoppen het ding in haar eten, anders eet ze het helemaal niet. Felice heeft het echter haarfijn door als we haar kwartpilletje door vruchtensap, yoghurt, vanillevla of wat ook mixen.
Normaal verslindt ze alles, maar dan neemt ze een muizenhap, trekt haar neus op en schuift het aan de kant. De yoghurt wordt helaas steeds schaarser dus we moeten steeds nieuwe listen verzinnen. Meebakken in een eitje wellicht?
Hoe lang is het geleden dat je echt op een dagbudget leefde? Van tevoren hebben we een budget opgesteld en we houden keurig onze uitgaven bij. Je kunt je uitgaven wel bijhouden, maar dat je er dan wat mee doet is een tweede. We hebben er in Zuid-Afrika in ieder geval niets om gelaten. Cappuccino hier, wijntje daar… In Mozambique hebben we daarom erg tegen onze natuur in enorm gekneiterd om ons dagbudget omlaag te brengen. Omdat we allebei een gat in ons hand hebben nemen we niet meer geld mee dan we mogen uitgeven. Hoe lekker is het dan om na een paar zuinige dagen ergens te gaan eten! Met 1 toetje en drie vorkjes, dat dan weer wel. Over budget gesproken. Deze week kregen we eindelijk een offerte om Pino van Tanzania terug te verschepen naar Nederland. Daar kun je heel Mozambique van te te eten geven! We overwegen dan ook serieus om Pino maar zelf terug te rijden naar Amsterdam en volgend jaar lente terug te komen. Wel zo lekker.